تاثیر آموزش مراقبه با روش پاسخ آرمیدگی بر بهبود خودکنترلی دانش آموزان با اختلال نارسایی توجه / بیش فعالی

این پژوهش به منظور تعیین اثر مراقبه با روش پاسخ آرمیدگی بر میزان خودکنترلی دانش آموزان با اختلال نارسایی توجه / بیش فعالی انجام شد. وش این پژوهش شبه آزمایشی و طرح مورد استفاده پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه بود که چهار هفته پس از پایان جلسات آموزش مرحله پیگیری اجرا شد. شرکت کنندگان این تحقیق 30 نفر از دانش آموزان دختر مقطع راهنمایی شهر تهران بودند که به روش نمونه گیری در دسترس، مصاحبه و بر اساس ملاک های مندرج در ویرایش چهارم راهنمای تشخیصی اختلالهای روانی با اختلال نارسایی توجه / بیش فعالی شناسایی شده و با توجه به برنامه کلاسی در دو گروه آزمایشی و گواه (هر گروه 15 نفر) قرار گرفتند. شرکت کنندگان گروه آزمایشی هفته ای دو بار به اجرای مراقبه پرداختند. زمان تکرار مانترا در جلسه اول دو دقیقه و با یک دقیقه افزایش زمان در هر جلسه به هشت دقیقه در جلسه هشتم رسید. آزمون پیگیری یک ماه بعد از آخرین جلسه تمرین اجرا شد. تحلیل کوواریانس تفاوت معنادار (در سطح 0.05)بین نمره های خود کنترلی آزمودنی ها در گروه آزمایش و کنترل در پیش آزمون و پس آزمون را نشان داد. تحلیل نمرات مرحله پیگیری نشان دهنده عدم وجود تفاوت معنادار (در سطح 0.05) بین نمره های خودکنترلی در مرحله پیگیری بود. یعنی اثر متغیر ارائه شده (تمرین مراقبه) در مرحله پیگیری بعد از گذشت یک ماه باقی مانده است. همچنین مقدار اندازه اثر در پس آزمون 0.87 و در آزمون پیگیری 0.57 به دست آمد. نتایج پس آزمون و آزمون پیگیری نشان می دهند که خودکنترلی دانش آموزان در گروه آزمایش افزایش معنی دار داشته است.